Beginselenwet: een rozenstruik op de Noordpool

Zet een rozenstruik op de Noordpool en spreek hem ernstig toe: ‘ je hebt het recht om te bloeien, dus doe dat dan ook’! Tegelijkertijd erkent de rozenkweker dat er voor een rozenstruik niet genoeg zon is op de Noordpool.

Deze rozenstruik heet Beginselenwet. Zij heeft uiteraard een hoop tijd en dus geld gekost. Hiermee wordt het recht op AWBZ zorg ten tweede male gewaarborgd. Een keer in de AWBZ, de Algemene wet bijzondere ziektekosten, en nu in de Beginselenwet. Alleen wordt in deze laatste wet de verantwoordelijkheid alweer neergelegd bij de zorginstelling. De houding van de zorgverlener moet zijn ‘het gaat om u, wij denken met u mee en proberen een creatieve oplossing te vinden’. 

Creatief zal de zorgverlener zeker moeten zijn, want geld krijgt hij niet. Hij krijgt alleen maar minder geld en meer plichten. De eerste keer dat de zorginstelling verantwoordelijk voor de kwaliteit van de zorg is gesteld, was via de Kwaliteitswet zorginstellingen (1996). Die wet zegt zoveel als: 'niet meer zeuren bij de staatssecretaris. Doe dat lekker bij de zorginstelling'. Er wordt in die wet niet gerept over een marktconforme betaling. Een kleinigheid die door alle belangenbehartigers, de zorgbobo's over het hoofd is gezien.

In de Beginselenwet gaat het over de zorg die een patiënt moet krijgen, vastgelegd in het zorgplan dat een instelling voor een patiënt moet bijhouden.

Stel je wilt graag dagelijks onder de douche en door je beperkingen kun je niet zelf eten. Daar heb je hulp bij nodig. Dat kost tijd, een hoop tijd. Het is niet anders. Noch in de Kwaliteitswet, noch in de Beginselenwet staat:

ZORG = HANDWERK. HANDWERK = TIJD. TIJD = GELD. Er staat ook niet dat de overheid zich verplicht voldoende geld ter beschikking te stellen voor de benodigde zorg. Geld dat we overigens wel betalen. We betalen 30 miljard voor de AWBZ.

Dat staat overigens wél zwart op wit in de AWBZ maar dat weten de patiënten dan weer niet. We hebben het hier wel over de zwaksten van onze maatschappij, die niet zo gemakkelijk naar de rechter hollen. Hun familieleden zijn zó vaak met hun neus richting instelling gezet, dat zij zich niet kunnen voorstellen dat hun oplossing ligt in een correcte toepassing van deze bijzondere wet, de AWBZ. Het is gemakkelijker om je voor te stellen dat de instelling fouten maakt, want de 'overheid zegt toch zelf dat...'.

De overheid weet exact hoeveel zorg er nodig is in Nederland. De overheid kent ook het prijskaartje van die zorg. Maar de overheid weigert te betalen voor zorg die al 40 jaar wettelijk via de AWBZ is gegarandeerd. 

En de alom zwijgende zorginstelling? Gebombardeerd tot ondernemers, maar feitelijk zijn zij de sukkels van de zorgmarkt. En dat nog wel onder aanvoering van hun koepelverenigingen. De zorgverzekeraar dan? Zij behartigen tenslotte uw belangen. Dat klopt, zolang uw belangen tenminste voldoende geld opleveren. 2,6 miljard in 2010. En dat is nog zonder een aanvullende AWBZ verzekering. 2,6 miljard - daar kan je een hoop luiers voor kopen.