Wajong: een asociale voorziening

Met betrekking tot het grootste deel van de gebruikers is de Wajong de meest asociale voorziening die er in Nederland bestaat. Veel gebruikers zijn niet compleet  arbeidsongeschikt, ze kunnen zich alleen niet zo goed aanpassen aan het lopende band werk dat overal in het bedrijfsleven is ontstaan. Als je niet 'standaard' bent, pas je niet op de lopende band, waarvan het tempo steeds hoger wordt afgesteld. Het tempo ligt voor velen te hoog, en zeker voor deze mensen. En daarom worden ze op non actief gesteld en met een zak geld thuis op de bank neergezet, ver weg van het bedrijfsleven. Veel plezier ermee. Het probleem is ontstaan in het bedrijfsleven en het is miraculeus genoeg een politiek probleem geworden.

De Wajong geeft recht op een arbeidsongeschiktsheid uitkering als je voor je 17e verjaardag arbeidsongeschikt bent geworden en als je dat op je 18e nog steeds bent. Ook als je ouder bent, en tijdens een studie arbeidsongeschikt bent geworden, bestaat het recht op deze uitkering.

Wajong kinderen worden als een hete aardappel door de maatschappij geschoven. ‘Vroeger, toen alles beter was’ waren er voldoende kleine bedrijfjes waar zo iemand kon werken. In z’n eigen tempo, met z’n eigen klussen. Veel van deze bedrijfjes om de hoek, waar deze mensen veilig waren, bestaan niet meer. Wat ook anders is, is het toegenomen aantal hele grote ondernemingen dat ons land telt. En wat helemaal anders is, zijn de winsten die deze bedrijven maken. Mij hoor je niet klagen. Het kapitalisme heeft ook veel goeds gebracht. Er zijn nu eenmaal mensen die het belangrijk vinden om veel geld te hebben of om er mee om te gaan, en er zijn anderen die hun tijd liever met iets anders invullen. 

De Wajong kost jaarlijks 2,2 miljard euro: per nederlander 133 euro. 

De bovenstaande tabel geeft de winst van de grote bedrijven weer. Daar zijn alle kosten, al dan niet exorbitant hoge salarissen en bonussen, én belasting dus al vanaf getrokken.

 Als wij met z’n allen die 55 miljard onderling konden verdelen, dan hield elke Nederlander daar ruim 3000 eu aan over, per jaar. Maar die enorme berg met geld wordt door een klein groepje mensen verdeeld. Laten we nu eens hypothetisch van 100.000 mensen/bedrijven uitgaan, dan houden ze gemiddeld een half miljoen over, per persoon per jaar. 

Als we ze nou eens vriendelijk zouden vragen om de kosten van de Wajong voor hun rekening te nemen. En daarbij krijgen zij ook de verantwoordelijkheid om voor diegenen die kunnen en willen werken, passend werk te zoeken of te creëren. Dat kost ze 22.000 euro per jaar per persoon/bedrijf. Houden ze toch nog 525 duizend euro over. Daar hoeven ze dus geen boterham minder om te eten. Op die manier zorgen er er dan voor dat het bedrijfsleven, waar het grootste deel van de Wajong gebruikers lekker in moeten kunnen rondlopen, hun maatschappelijke taak eindelijk eens serieus neemt. Het is geven en nemen in het leven. Dat idee mag zo langzamerhand ook weleens doordringen tot het bedrijfsleven. Voordat u roept: ‘ik betaal toch belasting’. Ik ook.

Als je als bedrijf zo groot bent geworden, dat je dit soort winsten kunt maken: hartelijk gefeliciteerd, maar nu is het tijd om iets terug te doen. Haal die mensen van de bank af en geef ze een zinnig toekomstperspectief.